Mundartbeiträge

 

 

„Wie uus der Schnawwel gewaaß éss!"  

 

Fré.ijohr

De Loft éss tré.if, de Sonn scheint plòdern
De Viilchjer fänke scho paa Mécken
Ett Blout schléét schneller énn de Òòdern
Die Érschde sich émm Gaate bécken

De Kätzjer ha schon ausgetrief
De Schneegläckchjer sénn dorch
E Rääjewurm, der guckt ganz schief
Aus_er frische Furch

Onnerm Flieder treiwe schonn
Die érschde paa Nazissen
Schdatt Schneeschauer nur die prall Sonn‘
Onn aach die érschd Hornissen

Ett Frühbeet géfft schon offgebaut
Für Kaschden métt paa Kräutern
Ett Vuulsheisjen géfft abgebaut
De Meise sénn am meutern

Mae kénnt scho faschd de Gaatemééwel
Aus_em Keller holln
Ett éss jò so geschützt am Gääwel
Mae kénnt schon omm Balkon rémm trolln

De Leit, die lachen nòmmò méh
De Daa sé scho vill länger
O wännt noch paa Daa bleift so schéén
Héért mae mojns die erschde Sänger

Dann és_ed Fré.ijohr richtich dò
Dae Froschd bleift naads dann aus
Da lésst de Hausarwed aach langsam nò
Mia gehn da lé.iwer raus

Hans-Peter Spelz

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

Aus der Nadu.er - Rauräef

Omends wo.eren Wald on Feld
vaan dichdem Nä.ewel e.gehéllt.
Bäedderkalt wo.ert enn der Naat;
et wo.eren minus 20 Grad.

Wie mo.ijens dann de Sonn‘ offgeht,
de Mòond noch bläe.isch aam Himmel
steht, dó sitt mäe, wie sich – so gesaat -
de Welt dodaal verännert hat.

Jeden Halm on jeden Ascht
äess belaad mäet weißer Lascht.
On dausend bun.der Lischder blétzen,
wo off de Bääm on Hecken sétzen.
Se fon.geln gre.in on gä.el on rot on blóo
- e Feierwerk, so lichderloh.

Jed Stéck, jed Wäed, jed Blo.umewies
äess e farwisch Paradies.
Doch hält nét lang dän Zoggerguss.
De Sonn méscht onerbittlich Schluss.
On jeden klo.eren Eiskristall
géfft e kläene Wasserfall.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

2020

Herbschtwènd

1. Hui, wie haut den Herbschtwènd bläst
iwwer Bersch on Daal.
Käen Blaad en aan de Bämen lést.
Blaggisch senn se all.

2. Hui, wie haut den Herbschtwènd bläst
heffdisch ém jed Haus.
Dich kaum en off de Bäenen lést.
Geh besser gar nét raus.
3. Hui, wie haut den Herbschtwènd bläst
iwwer Wald on Feld.
Käen Abbel meh aam Baam e lést,
bés dän letschden fällt.
4. Hui, wie haut den Herbschtwènd bläst
durch jed Gass on Stróoß.
Neischt aan seinem Platz e lést,
watt logger äess on blooß.
5. Hui, wie haut den Herbschtwènd bläst
iwwer Bersch on He.hn.
En de Wol.gen ze.ien lést,
enn alle Welt se wehn.
6. Hui, wie haut den Herbschtwènd bläst,
en de Drachen treift.
vi.er sisch här heesch enn de Loft,
nét äenen énnen bleift.
  Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

De Énnerbox

De Énnerboxe von de Fraleit
Wie se wòre vor langer Zeit
Vom Nawwel bis zur Kné.ikehl ronner
Für Männer Schwerarwed, kae Wonner
Die sé, wenn se némmé wòre gudd
Nétt komm énn de Altklaedertuut
Die hat mae da grad durchgeréss
O bei de Botzlappe geschméss

Die héllt mae da fürd Fahrradbotzen
Dò kénnen se noch gudd watt notzen
Ae Lappe vonn dae Box sollt langen

Für de Saddel onn de Schdangen
Für Brems o Lenker o Pedal
Onn die ville Schbeichen all
Dae Gepäckdräjer ond Licht
Génn aach noch sauwer, ett éss e Gedicht

Haut geht datt alles némmé so
De Fraleit sé modisch aagezoo
Watt die wai onneromm so anzé.ihn
Éss vill klaener o ganz fein
Die Béxjer kam_ae hégschdens notzen
Für de Klingel absebotzen

Hans Peter Spelz

 

Aus der Naduer - De Kaschdebaam beim Kalku.ewen

De Kaschdebaam beim Kalku.ewen
Jo.erzehndelang hott schon aam Rann
vaan der Debbeweilerstróß e Baam gestann.
Enn seiner Schä.et hann, wie bekannt,
se honnert Jo.er schon Kalk gebrannt.
Datt wo.er enn der Vergangenhäet
nét émmer nommen Spass on Fräed.
Gebraucht hott mäe do Koks on Stäen;
klobben moscht mäe die dreescht kläen.
Vaam Merchinger Bersch aan der Saavelaat
hott mäe de Kalkstäen ronner braat
memm Pä.erds- oder mäed em Ko.uhgespann
moscht mäe se me.ihsam fahren aan.
Den U.eweschacht wo.er ennserischten,
der énnéscht Hecken offseschischden.
Dann hann se nohenanner discht
Koks on Kalkstäen offgeschischt.
Wo.er de Schacht bes u.ewen voll,
hann se feischden Läehm geholl
on en Deggel droff gemach.
Datt wo.er dann de i.erwischt Laach.
Dann hott mäe‘t Feier aagefang.
Datt hott gebraucht zween Daa dann lang,
bés et wo.er durch de Schacht gerannt
on de Kalk wo.er durchgebrannt.
Kalk konnt mäe fi.er alles brauchen.
Do moscht den U.ewen dauernd ra.uchen.
Schbäder hat mäe enn Handel on Hétt
gebrannde Kalk dann béllisch kritt.
Do wo.e ‚t memm Kalkbrennen vorbei.
Vorbei wo.er aach de Plackerei.
De U.ewen hann domm rémm gestann;
käe Minsch hott meh Indresse draan.
Alläen dä große Kaschtebaam
erénnert haut uus noch dodraan,
datt fre.ier schwä.er mol Fraa on Mann
enn seiner Schä.et geschuffdet hann.
De Baam ewwer, wie eh on jeh,
reckt noch sein Armen enn de Heh‘.
Doch wenn emm Herbscht de Wend schleht Wellen,
lésst en stachlisch Ijeln fällen,
mäet halfrond braunen Néssen drenn,
womäet de Kenner glécklisch senn.
Die suchen dann enn allen Eggen
de Kaschden-Fréchtschjer se entdeggen.
So hat dä Baam doch enn der Tat
de Großen on Kläenen Notzen braat.

Werner Reinert


 

 

Aus der Naduer - De Länz äess do

De Lenz äess do
„Veronika, de Lenz äess do!“
So séngen wei de Bueschen froh.
Emm lange Wender hott de Flu.er
mäet Eis on Schnee genuch gefru.er.
Wei äess de bäedder Zeit vorbei.
Mäe senn emm Wonnemond, emm Mäe.i.
Heesch u.ewen enn em Buchewald -
on bläst de Wènd aach noch so kalt -
hott de Sonn schon iwwer Naat
e bunden Tebbisch ausgelaat:
De Waldboddem hott sich emm Nu
mäet Buschwèndreesjern iwwerzuh.
Dozwéschen sitt enn allen Eggen
mäe Schlésselblo.umen heesch sich recken.
On Waldmäeschder mäe sammeln kann;
datt géfft e wirzisch Mä.eibohl dann.
De Bärlaaf derf mäe nét vergä.eßen.
Dän bréngt Schmagges enn et Ä.eßen.
De Daa senn némmeh kalt on groh
De Leit genn monder näeß on froh,
Se gehn wei enn de Gaaden raus.
Aam Waldrand schlehn de Birken aus.
Enn de Bääm de Säfter steijen.
De Vielschjer séngen on peifen emm Reijen:
Se tirilieren aus voller Broscht;
zo.um Néschderbauen hann se Loscht.
On mansch jonge Bursch zo.u der Hexennaat
hat seiner Braut e Mäe.ien braat.
On hat en häemlisch offgestallt
zo.um Zäe.ischen, datt se em gefallt.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

Aus der Naduer, De Seidelbast

Als Fre.ihjo.ersboo.den kaum bekannt
äess de Seidelbast emm Land.
Wenn fre.ih emm Jo.er en Bleidschjer kritt,
mäe se emm Wald gä.er iwwersitt.
Dann äess en, eh en Bläädscher treht,
mäet lila Ble.i.den iwwersäät.
Hatt en dann Laaf on Beerschjer aan,
de Schdrauben mäe eescht entdeggen kann.
Emm Herbscht genn de gre.in Frischtjer rot,
fi.er Schwarzmä.edeln en Aagebot.
Aus dän weit verschdra.uden Sämschjern
waaßen hurdisch näeß nau Bäämschjer.
Die sorjen deffi.er noh Jo.eren dann,
datt de Vielschjer emm Wender näeß Fo.uder hann.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

De Félskellern vaan Honzert - Werner Reinert

De Félskellern vaan Honzert
Vi.er 75 Jo.eren – Schutz vi.er Bomben on Granaden -
Fi.erscht de mol ennt Hauschder Daal,
kémmscht de aach noh Honzert baal.
Stehschd de dann bei der Kabell,
sischd de gleich aan Ort on Stell
enn der Félswand Di.er aan Di.er
on fräschd dich: Watt äess datt on wofi.er?
Vielleicht fénscht de aach Fraa oder Mann,
wo der dann weiderhélfen kann.
T‘hott ebbes mäet em Doref se de.ihn.
D‘äess haut des Daas némmeh se se.ihn:
Ve.ier Bächelschjer säenn vaan iwwerall
sesammengedroff bei uus emm Daal.
Hott et mol genn e starke Guss,
hodden de Bauern näeß Verdross.
Se hodden großen Huddel dann:
Haus on Hoff hann enner Wasser gestann.
Do äess en nommen äen Auswääsch blief:
Se hann Hehlen enn de Bersch getrief.
Die wo.eren froschtsécher on ke.ihl.
Do hodden se e gutt Gefe.ihl:
Watt émmer mäe hott iwwerwendern wéllen,
konnt mäe do alles énnerstellen.
So hott zo.um Schluss, mäe gläeft et kaum,
jed Bauernhaus sein Vi.errotsraum.
Fi.er Grombern, Rommeln, Sauerbohnen
ditt sich so e Keller lohnen.
Äbbel, Viezfass on Kabbesbitt
hott mäe gutt iwwer de Wender kritt.
On Planzen on Blo.umen on noch meh
wo.eren do sécher vi.er Froscht on Schnee.
De Hehlen hann enn manchen Eggen
noch gede.int zou annern Zweggen.
So hann manch Gäeß on manchen Has
do geknabbert Häe.i on Gras.
Manch Ko.uh hott et do aach bequem,
wie domols emm Stall vaan Bethlehem.
Aach hann Geschichte se geschrief
fier de Honzer, wo emm Kre.isch dehäem senn blief.
Die konnden bei Bomben on Granaden
enn sicheren Kellern iwwernaaden.
Vaam Dezember 44 bés zoum 18. Mi.erz
hann se gehaust do bei Lander on Ki.erz.
Bés dann de Alliierden senn èmarschiert,
hann se enn de Kellern käe Lä.ewen risgiert.
Datt äess wei lang hä.er, on némmeh vill Leit
den.gen haut noch aan de vergangen Zeit.
Aach de Bauern hann sich dénn gemach,
de Stégger om Bann lein großen Däels brach.
Do brauch mäe käe Vi.errotslager meh,
doch emm Wender de Planzen noch Schutz vi.er Schnee.
Mäe moss haut ewwer froh aach senn,
datt de Felshehlen noch geachtet genn,
wenn haut sich Leit noch engagieren,
em de Kellern sich kémmern on se rebarieren.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

De Kornellkieschebaam      

E Baam vierm Haus hott iwwer Naat
e goldije Mandel aagelaat.
Et wo.er, als hätt en e groß Bitt
mäet dausend Stä.eren iwwerkritt.

Wo vi.er zwo Wochen noch jeden Ascht
vaan Eis on Schnee hott getrah sei Lascht,
hat onverhofft de Fre.ihjo.erssonn
de Iwwermacht iwwer de Wender gewonn.

Fi.er Beien, Hummeln on manch Insekt
wo.er wei aach den Desch gedeckt.
Die hann sich dann de ganzen Dach
dabber driwwer här gemach.

Gesammelt hann se de Ble.idenstaaf
on fleißisch enn ihr Nescht geschafft.
Dobei hann se ongewollt
däm Bäämchen noch Tribut gezollt.

Datt kammer eescht noh Wochen se.ihn,
wenn se ihr kläen Gneppschjer kre.ihn.
Dann hat de Kornellkieschebaam
Honnerder vaan Frischtschjern aan.

Eescht senn se gre.in, dann gä.el, hellrot,
dann genn se dongelbraun wie Blo.ut.
Wei kammer se vaam Bäämchen bléggen
on ihren se.ißen Saft ausdréggen.

Do krischt de e Gesondhäetstrank
fi.er gänt de Freck on géffscht net krank.
Vaam Saft kannscht de dann fi.er e paar Wochen zo.um Fre.ihsteck der gudd Se.ißschmi.er kochen.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

De Félskellern vaan Honzert

Vi.er 75 Jo.eren – Schutz vi.er Bomben on Granaden -
Fi.erscht de mol ennt Hauschder Daal,
kémmscht de aach noh Honzert baal.
Stehschd de dann bei der Kabell,
sischd de gleich aan Ort on Stell
enn der Félswand Di.er aan Di.er
on fräschd dich: Watt äess datt on wofi.er?
Vielleicht fénscht de aach Fraa oder Mann,
wo der dann weiderhélfen kann.
T‘hott ebbes mäet em Doref se de.ihn.
D‘äess haut des Daas némmeh se se.ihn:
Ve.ier Bächelschjer säenn vaan iwwerall
sesammengedroff bei uus emm Daal.
Hott et mol genn e starke Guss,
hodden de Bauern näeß Verdross.
Se hodden großen Huddel dann:
Haus on Hoff hann enner Wasser gestann.
Do äess en nommen äen Auswääsch blief:
Se hann Hehlen enn de Bersch getrief.
Die wo.eren froschtsécher on ke.ihl.
Do hodden se e gutt Gefe.ihl:
Watt émmer mäe hott iwwerwendern wéllen,
konnt mäe do alles énnerstellen.
So hott zo.um Schluss, mäe gläeft et kaum,
jed Bauernhaus sein Vi.errotsraum.
Fi.er Grombern, Rommeln, Sauerbohnen
ditt sich so e Keller lohnen.
Äbbel, Viezfass on Kabbesbitt
hott mäe gutt iwwer de Wender kritt.
On Planzen on Blo.umen on noch meh
wo.eren do sécher vi.er Froscht on Schnee.
De Hehlen hann enn manchen Eggen
noch gede.int zou annern Zweggen.
So hann manch Gäeß on manchen Has
do geknabbert Häe.i on Gras.
Manch Ko.uh hott et do aach bequem,
wie domols emm Stall vaan Bethlehem.
Aach hann Geschichte se geschrief
fier de Honzer, wo emm Kre.isch dehäem senn blief.
Die konnden bei Bomben on Granaden
enn sicheren Kellern iwwernaaden.
Vaam Dezember 44 bés zoum 18. Mi.erz
hann se gehaust do bei Lander on Ki.erz.
Bés dann de Alliierden senn èmarschiert,
hann se enn de Kellern käe Lä.ewen risgiert.
Datt äess wei lang hä.er, on némmeh vill Leit
den.gen haut noch aan de vergangen Zeit.
Aach de Bauern hann sich dénn gemach,
de Stégger om Bann lein großen Däels brach.
Do brauch mäe käe Vi.errotslager meh,
doch emm Wender de Planzen noch Schutz vi.er Schnee.
Mäe moss haut ewwer froh aach senn,
datt de Felshehlen noch geachtet genn,
wenn haut sich Leit noch engagieren,
em de Kellern sich kémmern on se rebarieren.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

Drei Bären

Durch de Wald éss mò gelaaf
Wie jeden Dach ganz treu o brav
E großer gudd gelaunter Brombär
Er éss gelaaf mò kreiz, mò quer
On hat omm Wääch ganz unverhofft
Sei Freund, de Himbär da getròff
Kaum sid_er_enn, dò fròòd_ae schonn
„Hasch_dau de schwarze Schlips gebonn?
Dae Stachelbär, der éss geschdorf
Er wòr der letschd émm ganzen Dorf
Mémm aejne Stachel had_ae sich erstoch
Mir trauern wai mò die ganz Woch“

Der Himbär, der fängt aa se greischen
O wollt grad nòmmò hemm schleichen
Doch wie er kémmt énnt Dorf grad rénn
Wään sid_ae dò émm Gaate stehn?
De Stachelbär, ganz käär gesond
Onn iwwerhaupt kae bésjé wond
„Eich sé so froh, dass eich Deich sinn,
Wenn eich dää Brombär lò mò krinn
Er hat gesaat, dau wärschd geschdorf
Onn Trauer wär émm ganzen Dorf
Eich glaef“, er hat sei Lachen nòmmò fonn
„Lò hat e Bär emm Bär e Bären offgebonn“

Hans-Peter Spelz

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

De Rotmilan

Heesch u.ewen ze.iht en lo sei Bahn
on kräest iwwer et Land.
Lautlos fle.iht de Rotmilan
- emm rode Prachtgewand.
Mä.et bräede Flittschen schreift geschwend
enn sanfdem Schaugeldanz
en große Kréngel enn de Wend
- gespreizde Gaawelschwanz.
On sein scharfen Bléck erspäht
iwwer‘m Heehenzuch,

watt om Boddem sisch beweescht
- enn gestreggdem Fluch.
Hadd en de Beude dann entdeckt,
besiejelt äess ihr Los;
de Jachdtrieb, dän äess gleich geweckt:
- si.er kémmt den Todesstoß.
Enn seine Fängen hin zo.um Néscht
bréngt en dann et Mahl
zo.um Hongerschnaawel-Fräedefescht
- Gezeter iwwer‘m Daal.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

Emm Mona Lisa sei Lächeln

Bis haut waeß noch kaen aenzijer Mensch
Wofür ett lacht onn zé.it kae Flensch
Gedanken hann sich vill gemach
Vo fréjer bis zum heutijen Dach
És_ett weil_ett grad mò sitt
Das_ett gleich se esse kritt
Onn die elend Sétzerei
Éss vorérschd emò vorbei?
Oddae had_ett sich gefraeit
Das_ett demnägschd géfft verstaeit
O mémm Großdael von dem Zaster
Kann_ett finazier’n sei Laschder?
Oddae és_ett, weil ett denkt
Das_ett bal’ émm Louvre hängt
Onn die Leit aus aller Welt
Zahle sovill Éntrittsgeld?
Denkd_ett vielleicht an die letschd Naat
Die emm endlich hat watt braat?
Weil mò nòmmò aener komm éss

Onn had_ett ow_ett Bett geschméss
Oddae weil’d wòr Zahldach bloß
Onn ätt sei Scholden nòmmò lòss
Das_ett nòmmò kaefe konnt’
Für seich äppes o für de Hond?
Oddae hat dae Leonad
Im enn Au gezwénkert grad
Das_ett noch e bésjé lacht
Onn nétt kurz vor Schluss noch schlapp macht?
Oddae had_ae_m grad versproch
Das_ae, wenn_t noch die nägschd Woch
Als Modell ging sétze bleiwen
Äär_d métt im ging ach mò treiwen?
Ann däär Frò seit ville Jòhren
Enn Haufe Wissenschaftler bohren
De Hauptsach éss doch, das_ett lacht
O für uus kae schepp Schnéss macht

Hans-Peter Spelz

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

"Spròòchfähler"

Eich hòt fréjer e Spròchfähler. Eich konnt nétt nae saan. „Geh mae noch aene schnappen?“ – „Ei jò.“ - „Kannsch_de mae Samschdach hélfe Bettòng machen?“ – „Mae sicher, omm wievill Auer?“ - „Wéllsch_de e Koezen?“ –– „Jò, aene kénnt mae trénken.“ Eich konnt nie nae saan. Meint wòr oft genuch sauer. Telefon beim Essen: „Kémmsch_de mò grad riwwer, eich moss dae äppes weisen?“ – „Jò, ich sé gleich dò.“ - Sonndachs Nòméttachs: „Gehsch_de métt ow_ett Schbottplatz?“ - „Jò, wann geh’ mae dann?“ Eich ha meint zur Weißgluud braat.Aenes Daas hamm_ae mò Radio gehéért, Dò éss schéén alt Musigg gelaaf. Off aemò hat de Gitte gesong: „Man

 

muss schließlich auch mal nein sagen können“ – „Horch zou“ hat Meint gesaat. „Lò kannsch_de dae e Beischbill hollen onn aach e Mò nää saan“. Eich sénn é mich gang. Eintlich hann die zwo jò Recht, ett Gitte o Meint. Eich kann nétt émmer nur jò saan.Eich han_t prowiert: „Dré mò de Müllaemer ronner!“ „Naen“. - „Wéllsch_de nétt emò e bésjé wénijer trénken?“ „Naen“. – „Kénnschde mò de Fé.iß vom Désch holln?“ – „Naen.“ – Irjendwie hòt datt meinem aach nétt gefall. Ett hat neischd gessat, awwer eich hòd_ett gemerkt. Awwer so sénn de Fraaleit: Mae kann_enn neischd richtich machen.

Hans-Peter Spelz

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

Fre.ijo.ersboo.den

Aam Haus enn warmen Eggelschjern
ble.ien de eescht weiß Gleggelschjer.
De Sonn de Schnee hott fu.ertgeleckt
on de Ble.imschjer offgedeckt.
Ganz häemlisch hann se iwwer Naat
gre.inweiß Reckschjer agelaat.
Se lauden wei et Fre.ihjo.er enn,
datt de Leit näeß monder genn.
So jä.en se de Wender fu.ert. -
Hascht dau se lauden schon gehuert?
Dän ewwer äess noch hart on zäh
on hält de Platz mäet Eis on Schnee.
Doch all se lang kann en némmeh bleiwen.
De Sonn, die wird en baal vertreiwen.
Dann brä.echen lila, gäel on weiß
de Krokusbecher durch Schnee on Eis.

Werner Reinert, Aus der Naduur

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite


Schmeckeis

E stramme Wen.der hoddet Land
enn feschdem Grä.eff mäet harder Hand.
En onbarmherzisch Eiseskält
leit seit Wochen off der Welt.

Wän net moss, dän geht net raus.
Dóo bleift mer le.iwer emm warmen Haus.
So Wä.eder äess mäe hurdisch läedisch
on mäe gefft aach langsam trädisch.

Äenes Mo.ins hat iwwer Naat
sich dän strenge Froscht gelaat.
E warme Rään hott emm Nu
mäet Schmeckeis alles iwwerzuh.

Wie verzaubert äess de Welt,
enn en Zo.ggerkläed gehellt.

Jed Äschtschen hat e Mandel aan,
mäet dausend bunden Stä.eren draan.
Off Bääm on Strau.ben Lichter setzen
on enn alle Farwen bletzen:
rot on gä.el on blóo on gre.in.
Mäe kann sich gar net satt draan se.ihn.

Doch äess dän Zauber si.er verfluh:
t‘senn Wol.gen fi.er de Sonn gezuh.
Aus Kiwweln schidden die et Nass
Vorbei äess wei dä ganze Spass.

Werner Reinert

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

 

Die drei Könije 

Caspar, Balthasar o Melchior
Die hòtte mò watt Großes vor
Se ha verloss ihr Könichhaus
O sé gezuu énn die groß Welt raus
Énn de Kneipe sénn se dix
Onn hotten ab de Kiddel féx
Se ha verlor beim Würfelschbill
Am Schluss hòtten se némmé vill
De Zech geprellt, Lokalverbot
Drei Könije, die wòr‘n énn Not
Zuletschd hann se ihr Päär verkaeft
Onn ihr Bésjén zu Fouß geschlaeft
Kae warm Essen, kaum noch Schlòòf
Bis se dann Hirten ha getroff
Die hann_en dann e gudde Ròt génn
Dass émm Dorf paa läärer Ställ sénn
Wo mae für’n Appel onn enn Ei
Schlòòfe kénnt émm trockenen Hej
Se hann de Boxe lénks gemach
Watt se fonn hann, datt wòr schwach
Myrrhe, Weihrauch onn ää Geldstéck
Dométt hann se versucht ihr Gléck
Métt dääm letschden Hab o Gut
Hann se gekloppt an dae erschde Buud
Dae Josef, der grad énn dae Näh wòr
saat: “Watt hann dir dann héj verlor?“
„Mir Könije hann nix mé droff
O brauchen nur e bésjé Schlòòf“
Dae Josef macht dään Deal schnell klar
Dae Esel, der schreit laut i.A.
„Génn mir datt Geldstéck für mei Kénnt
Da kénnen dae schlòòfe bei dääm Rénd
Für die Myrrhe aus äärer Box
Wärmt äisch sogar lò där alt Ochs
O lòssen dae de Weihrauch spréngen
Kénn’n äisch de Engel e Schlòòflidd séngen“
Die drei, die wòren é.verschdann
Dae Josef e gemachter Mann
Ae wòr endlich nòmmò flüssich
Awwer ae wòr sich nétt ganz schlüssich
Kaefen aisch Wéndeln òdder enn Thron
Für mei klaene Gottessohn?
De Wéndeln ha gemach ett Rennen
Aus Gründen, die dae jò all kennen
So wor’n drei Könije dra Schold bloß
Das_em Jesus nix ging énn de Hos‘

Hans-Peter Spelz

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

So schwätze mi.er

1. Et äess wei schon en Zeitlang hä.er,
doch eisch erennern meisch noch gä.er
aan e scheenen Summerdach,
wo mäe en Ausfluch hann gemach.

2. Uus Lehrer vaan der School, die wollden,
datt mer sesammenkommen sollden
on Be.itzer Kènner kennen li.ehren
on wie die schwätzen, mol se hi.eren.

3. Den Trä.efpunkt, dän wo.er aagesaat
heesch u.ewen off der Saawelaat*,
wo Äe.ischen on wo Buchen stehn,
dohin konnt mäe scheen wandern gehn.

4. Et wo.er dann so emm Naurer Aacht,
wie mäe uus off de Wääsch gemach,
froh on monder Schritt fi.er Schritt.
Mäe hann gesong manch freelisch Lidd.

5. Dann äess et gang de Bersch eroff,
aam Waldrand hammer uus getroff.
Datt wo.er vi.erdreescht e große Radau:
„Eisch senn de Klääs. Wie häescht dann dau?“

6. Aam Enn, do hammer uus all kannt,
on senn marschiert dann Hand enn Hand.
Mäe wollden enn der School noch bleiwen
bei monderem Spill on frohem Treiwen.

7. Do gefft et off äemol e laut Gedös:
„Lou mol lo en Hös, en Hös!
Lo spengt en aus der Höwer raus.“ -
Mäet der Ordnung wo.ert wei aus.

8. Gleichzeidisch hott mäe hi.eren kennen:
„En Has, en Has! Enn der Hawer lo hénnen!“
Et wo.er e Mischmasch Ton enn Ton,
wie domols beim Turmbau zo.u Babylon.

9. Aam Enn vaam Moin wo.er uus dann klo.er,
daddet Be.itzer Platt ganz andschder wo.er.
Jed Dorf, on äess et noch so kläen,
hat doch sei Sproch fi.er seisch alläen.

Werner Reinert

*Saarplateau auf der Merchinger Höhe

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite

 

 

Kultur on Brauchtum - Mardinsdach

1. Wenn de Novembernä.ewel wallen,
vaan Bäämen on Strauben de Bläder fällen,
feiert Groß on Kläen emm Lann
de Namensdach vaan em häelijen Mann,
dän wo äem medder gudder Tat
aus großer Not geholf mool hat.

2. Bei saukaldem Wä.eder enn Eis on Wend
e Soldat ennerwääschs e Beddeler fend.
Dän leit dó fi.eraanem emm de.iwe Schnee
on streckt sein Armen enn de Heh‘:
„Hä.er, helf mer doch enn meiner Not,
sonscht fennen eisch he.i de beddern Doot.“

3. De Madin stoppt sei Pä.erd emm Laaf
on streift vaan der Scheller sei Mandel aaf.
Mäet sei‘m scharfe Schwert enn äenem Sträe.isch
däeld en dän enn zwäe.i Stegger gleich.
„Dé, holl!“ sät en, „Deck dän iwwer deisch.
En halwe Mandel langt fi.er meisch.“

4. „Gedäeld Läed äess nu.er hallef Läed,
gedäeld Frä.ed ewer du.ewelt Fräed.“
So hat däm äefache Soldat
groß I.ehren sei gutt Beispill braat.
Wie dän soll mäe sei Nächschden le.if hann
on helfen aach, so gutt mäe kann.

5. Fi.er haut de Leit draan se erennern,
mescht mäe bunt Landern mäet de Kennern.
Die treen bei Näewel, Rän on Kält
se froh on mon.der enn de Welt.
Se sengen Lidder, saan Gedischder
on hallen heesch de Mardinslischder.
On wenn et Feier loschdisch brennt,
kre.in se e Brezel fi.er Präsent.

Werner Reinert

 

zum Seitenanfang Quelle: www.beckingen.de zur Startseite